جوجه ها، مرغ ها و خروس ها؛ پروازگرانی ناشی با بال های لذیذ و خوشمزه - مجله سامی

این نوع ماکیان اغلب تا مسافتی بسیار کوتاه قادر به پرواز هستند و سپس، فرود می آیند. علت این پرواز ضعیف آنها کاملاً معین است: مرغ و خروس ها به این علت پروازگران ناشی هستند که بال هایشان بسیار کوچک و ماهیچه های پروازی شان بسیار بزرگ و سنگین است که باعث می گردد جست زدن و بلند شدن برای آنها مشکل گردد.

محققان با استفاده از سیستم مهندسی ژنتیک پیروز شدند به مرحله ای دست یابند که تمام انواع پرندگان را اهلی و خانگی نمایند. این سیستم، جفت گیری گزینشی نام دارد.

اولین پرنده وحشی، بومی منطقه ها شمال هندوستان، جنوب چین و جنوب شرقی آسیا بوده است. این پرنده که به تبار و خانواده مرغ و خروس های امروزی نزدیک بود اولین پرنده وحشی بوده که در حدود 6 هزار تا 9 هزار سال پیش اهلی شده است. پرندگان وحشی دیگری نیز بوده اند که به همین طریق اهلی شده اند؛ مانند غاز وحشی، قرقاول و بلدرچین. این پرندگان مرغ شکارشدنی نامیده می شوند. این پرندگان قادر هستند تنها تا مسافت های کوتاه را پرواز نمایند. به این علت که با وجود برخورداری از ماهیچه های قوی، قوای بدنی ضعیفی دارند.

پرندگان شکارشدنی، از ماهیچه های بزرگ و قوی خود برای بلند شدن استفاده می نمایند و در جهت عمودی با سرعتی ناگهانی به پرواز در می آیند. مسافت قابل پرواز برای این نوع از پرندگان بسیار کوتاه و در حد گریختن از حیوانات درنده و شکاری است. اما مرغ و خروس ها حتی این میزان از توانایی را هم ندارند. از طرفی انسان ها تمایل بیشتری به خوردن گوشت سفید دارند زیرا مرغ و خروس ها دارای ماهیچه های پروازی بزرگ تر و لذیذتری هستند. به همین علت، نگهداری و پرورش مرغ و خروس برای انسان مناسب تر است. همان طور که اشاره شد، ماهیچه های پروازی بزرگ مرغ و خروس ها، مانع پرواز آنها می گردد. برای اینکه یک پرنده قادر به پرواز باشد، ضروری است میان وزن جثه و قدرت پروازی پرنده، تناسبی حساب شده وجود داشته باشد. (به ازای هر 2/5 گرم وزن بدن، یک سانتی متر مربع)

مرغان خانگی دارای بال هایی کوچک هستند اما به علت داشتن ماهیچه هایی پروازی شان که البته بسیار هم لذیذ است، وزن سنگینی دارند و مانند دیگر پرندگان هم خانواده خود، قادر به پرواز نیستند. با این حال، مرغان کوچکتر که به سنگینی مرغان بزرگتر نیستند می توانند مسافت های خیلی کوتاه را پرواز نمایند. معمولاً مسافت های حصاربندی شده برای پروازهای کوتاه و فرار از پرندگان شکاری کافیست. به خصوص زمانی که ارتفاع حصارها به قدری بلند باشد که مرغان با شیب گرفتن هم نتوانند از آنها عبور نمایند. حتی اگر هم با زاویه پایین تری پیروز شوند از حصار بگذرند، قوای جسمی ضعیف آنها این اجازه را نمی دهد که به پرواز خود ادامه دهند.

به طور کل، می توان مرغ و خروس ها را فاقد قدرت پرواز دانست. از این رو، برای نگهداشتن آنها درون قفس یا خانه هایی که برای آنها تعبیه می گردد، الزاماً نیازی به داشتن سقف نیست.