خاتمه توضیحی برای استخوان های پخته شده عجیب 300 میلیون سال پیش پیدا شد!
به گزارش مجله سامی، اینکه استخوان های باستانی محفوظ بمانند، یک پدیده شگفت انگیز است. اما در موارد اندکی می توان بقایای استخوان های بسیار قدیمی که ساختار داخلی آنها دست نخورده باقی بمانده را پیدا کرد. این امر به ویژه وقتی رخ می دهد که آنها در بستر فسیلی رسوبی به نام Lagerstätte پیدا شوند. (یک کلمه آلمانی به معنی ذخیره سازی)
اما یک Lagerstätte خاص دانشمندان را برای چندین دهه شگفت زده نموده است.
مجموعه Jarrow در ایرلند دارای یک لایه زغال سنگ پر از استخوان است. ساختارهای داخلی آنقدر تغییر یافته که تشخیص اینکه منشا این استخوان ها از ماهی و یا دوزیستان است، سخت است.
پیش از این، دانشمندان این ساختار تغییر یافته را به آب های اسیدی در باتلاق یا دریاچه نسبت می دادند. با این حال، استخوان های بازیابی شده از دیگر باتلاق های زغال سنگی دارای این شرایط، شبیه این استخوان ها نبودند.
حالا دانشمندانی از ایرلند و بریتانیا استخوان های Jarrow را با جزئیات کامل آنالیز نموده اند و دلیل استخوان های تغییر یافته را معین نموده اند: این استخوان ها به وسیله مایعات بسیار گرم که در نتیجه فعالیت های تکتونیکی به داخل سنگ ها نفوذ می نمایند، پخته شده اند.
برای دستیابی به اطلاعات استخوان ها، محققان از چند تکنیک برای آشکارسازی مواد شیمیایی موجود در استخوان ها استفاده کردند. آنها تصویربرداری با وضوح بالا را با تکنیک هایی برای تجزیه و تحلیل عناصر و ساختار مواد ترکیب کردند و کشف کردند که آنچه در استخوان ها وجود دارد، چیزی نیست که ما معمولاً در استخوان ها می بینیم.
این استخوان ها تا حدی با زغال سنگ و اسفالریت (یک ماده معدنی که می تواند در شرایط گرمابی تشکیل گردد) جایگزین شده بودند و کریستال های آپاتیت موجود در آن شکلی متفاوت از بلورهای آپاتیت که معمولاً در استخوان ها یافت می گردد، بودند.
یک زمین شناس به نام گری اوسالیوان می گوید: شیمی کریستال های آپاتیت می تواند چیزهای زیادی در خصوص چگونگی شکل گیری آن به ما بگوید، اینکه آیا به طور ارگانیک در حیوان رشد نموده بودند، یا زمانی که حیوان در حال دفن شده ایجاد شده اند یا بعضی عوامل دیگر بر رشد آن تاثیر گذاشته است.
آپاتیت یکی از اجزای اصلی استخوان زنده است، بنابراین جای تعجب نیست که مقداری از آن در این استخوان ها حفظ شده است. با این حال، وقتی به ترکیب شیمیایی آپاتیت در استخوان های باستانی نگاه می کنیم، متوجه می شویم که این آپاتیت به وسیله مایعات داغ زمین ایجاد شده.
آنالیز شیمیایی استخوان ها نشان می دهد که مایعات گرمابی - آب فوق گرم از زیر پوسته زمین - به داخل سنگ نفوذ نموده و آن را تا دمای حدود 300 تا 350 درجه سانتی گراد گرم نموده. با سرد شدن استخوان ها، آپاتیت دوباره تبلور یافته.
قدمت سنجی رادیومتری بر اساس فروپاشی ایزوتوپ های اورانیوم، قدمت این بلورها را حدود 302 میلیون سال برآورد می نماید و این نظریه را معتبرتر می نماید. چون این زمان مقارن برخورد قاره ها و تشکیل ابرقاره پانگه آ است.
در این زمان، از کمربندهای کوهستانی مایعات زیرزمینی فوق گرم جاری بوده است. این مایعات فوق گرم که در سراسر ایرلند جریان داشتند، استخوان های این فسیل ها را پخته و ذوب نموده.
مجموعه جارو از اهمیت علمی زیادی برخوردار است و بخش مهمی از میراث جغرافیایی ایرلند است.
این تحقیق در Palaeontology منتشر شده.
منبع: یک پزشک