روش جدیدی برای شناسایی داروهای موثر در برابر باکتری های مقاوم - مجله سامی

به گزارش خبرنگاران و به نقل از ساینس دیلی، پژوهشگران دانشگاه میامی(Miami University)، روش نوی را ارائه داده اند که به دانشمندان امکان می دهد تا نحوه عملکرد مهارکننده های بالقوه را بر باکتری مقاوم به آنتی بیوتیک ارزیابی کنند. این روش موسوم به native MS، روش سریعی را برای دانشمندان فراهم می کند تا به شناسایی بهترین گزینه ها برای داروهای بالینی موثر بپردازند؛ به خصوص در مواردی که باکتری ها دیگر فقط با آنتی بیوتیک درمان نمی شوند.

استفاده بیش از میزان آنتی بیوتیک ها در قرن گذشته، به افزایش بسکمک از موارد مقاومت آنتی بیوتیکی منجر شده است که با کمک آنتی بیوتیک های کنونی قابل درمان نیستند. سالانه 2/8 میلیون نفر در ایالات آمریکا به عفونت باکتریایی مبتلا می شوند که نسبت به یک یا چند نوع آنتی بیوتیک مقاوم است و براساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا(CDC)، 35 هزار نفر از این افراد جان خود را از دست می دهند.

کیتلین توماس(Caitlyn Thomas)، از پژوهشگران این پروژه گفت: یکی از روش های مقابله با مقاومت آنتی بیوتیکی، به کار بردن ترکیبی از دارو و مهارکننده است.

یک نمونه از این نوع درمان، Augmentin است. Augmentin، آنتی بیوتیکی است که برای درمان عفونت باکتریایی دستگاه تنفسی به کار می رود و از آنتی بیوتیک آموکسی سیلین و مهارکننده کلاوولانیک اسید تشکیل شده است. کلاوولانیک اسید، یک پروتئین اصلی را غیرفعال می کند که باکتری ها آن را برای مقاوم شدن در برابر آموکسی سیلین به کار می برند. آنتی بیوتیک باقی می ماند تا باکتری ها را از بین ببرد و در نتیجه، عفونت را درمان می کند.

دانشمندان پیش از به کار بردن هر مهارکننده نوی باید درک کاملی در مورد نحوه کار آن به دست بیاورند. توماس و گروهش در این پژوهش، یک پروتئین باکتریایی موسوم به متالو-بتا-لاکتامازها (metallo-beta-lactamases) را مورد بررسی قرار دادند که بسکمک از باکتری های مقاوم در برابر آنتی بیوتیک هایی مانند پنی سیلین را شکل می دهند.

آنتی بیوتیک های شبیه به پنی سیلین، بیش از 60 درصد ذخایر آنتی بیوتیک را تشکیل می دهند که برای درمان عفونت های باکتریایی در دسترس هستند.

در حالی که بسکمک از آزمایشگاه های پژوهشی سراسر جهان سعی دارند مهارکننده های نوی را ابداع کنند که به مهار متالو-بتا-لاکتامازها می پردازند.

توماس و گروهش به جای این کار، نحوه کار این مهارکننده های نو را مورد بررسی قرار دادند. توماس گفت: از آنجا که متالو-بتا-لاکتامازها، حاوی دو یون فلز هستند، ما می توانیم روش های گوناگون طیف سنجی را برای بررسی آنها به کار ببریم. این آزمایش ها، بینش بیشتری را در مورد این که چگونه می توان مهارکننده ها را در بررسی های بالینی به کار برد، در اختیار ما قرار می دهند.

صدها مهارکننده احتمالی و چندین مورد ثبت اختراع در حوزه مهارکننده های متالو-بتا-لاکتاماز گزارش شده اند. برخی از مهارکننده های گزارش شده، با حذف یک مولفه مورد نیاز از متالو-بتا-لاکتاماز کار می کنند.

این مهارکننده ها ممکن است همان ترکیب مورد نیاز سایر پروتئین ها را در انسان ها حذف کنند و عوارض جانبی جدی به همراه داشته باشند. سایر مهارکننده ها مستقیما به متالو-بتا-لاکتاماز متصل می شوند و پروتئین را غیرفعال می کنند. مهارکننده های این نوع، برای هر مهارکننده نوی که می تواند در بررسی های بالینی به کار برود، مطلوب هستند.