لحظه شماری دانش آموزان برای بازگشت به کلاس ها - مجله سامی

به گزارش ایران، کرونا روح و روان دانش آموزان را به هم ریخت و خیلی هایشان را بی حوصله و غمگین کرده است. این را نه فقط خود دانش آموزان بلکه خانواده هایشان هم می گویند. همچنین فعالان حوزه کودک هم بر این باورند که در آستانه بازگشایی حضوری مدارس باید یک پروتکل سلامت بهداشت و روان برای دانش آموزان نوشته شود تا معلمان بدانند که با این دانش آموزان چگونه برخورد کنند. چرا که شیوع بیماری موجب شد تا ما با دانش آموزان جدیدی روبه رو شویم، یک گروه دانش آموزان پرخاشگر و دسته دوم هم دانش آموزان منفعل هستند. با این همه خبرنگار ایران با چند محصل درباره بازگشایی مدارس بعد از دو سال تعطیلی، تجربه های آموزش مجازی و درخواست هایشان از مدیر و معلم درباره مدرسه رفتن گفت و گویی انجام داده است. این گزارش روایتی است از دانش آموزانی که این روزها دلتنگ درس و مشق و مدرسه شان هستند.

با وویس های معلم چیزی یاد نمی گیریم

می گوید، اگر مدرسه می رفت امروز در روز دانش آموز حداقل یک زنگش را در حیاط مدرسه به جشن و خوشگذرانی سپری می کرد اما حالا خانه است و درس و مشقش را در فضای مجازی دنبال می کند. نه خبری از جشن روز دانش آموز است و نه از آن شیطنت های گاه و بی گاه دانش آموزان. سمانه دانش آموز پایه دوازدهم رشته علوم انسانی است و دلش می خواهد دوباره دانش آموز رسمی مدرسه شود: دلم واقعاً می خواهد مدرسه باز شود. در این دو سال از درس چیزی نفهمیدم الان یکی از مهم ترین دغدغه هایم به عنوان یک دانش آموز کنکور و ادامه درس و مشقم است. درس ها به صورت مجازی تدریس می شود اما من و خیلی از همکلاسی هایم نمی فهمیم. خودم ساعت ها باید در گوگل در پی فیلم آموزشی باشم. معلم خصوصی بگیرم تا بتوانم در برخی از درس ها نمره قبولی بیاورم. واقعاً با وویس هایی که معلم ها می فرستند کسی چیزی یاد نمی گیرد. امسال چون سال آخر هستم سعی می کنم زیاد درس بخوانم اما واقعاً تمرکز ندارم. نمی توانم مثل زمانی که مدرسه باز است درس بخوانم. در کلاس حضوری به خاطر معلم ها هم شده درس می خواندیم اما در مجازی واقعاً نمی شود. دوست دارم مدرسه باز شود، با این شرایط هیچ کس نمی تواند به چیزی که می خواهد برسد.

او درباره بازگشایی مدارس می گوید: واکسن نزدم چون کرونا گرفته بودم و منتظرم که حالم خوب شود. اما تصمیم دارم خیلی زود واکسن بزنم. مدرسه ما اعلام کرده که دو روز در هفته برویم. دوست دارم بروم اما خانواده ام اجازه نمی دهد. پدر و مادرم می گویند تا این شیب کرونا کاهش پیدا نکند اجازه ندارم به مدرسه بروم. واقعاً در حق ما سال آخری ها ظلم شده. ما امتحان نهایی داریم و باید کنکور بدهیم. ای کاش مدرسه رفتن را اجباری می کردند.

دو سال است درس را یاد نگرفتم

یکی از مهم ترین دغدغه هایم حالا بازگشایی مدارس شده است. رفتن به مدرسه خوب است اما ساعت 6 و نیم بیدار شدن خیلی ظلم است. این صحبت های مریم دانش آموز پایه دهم است. او رشته طراحی دوخت می خواند و دو روز در هفته باید برای کلاس های عملی اش به مدرسه برود. مریم هم دوست دارد سرکلاس باشد و هم به خاطر کرونا نگرانی دارد: حالا باید حضوری به مدرسه بروم کمی برایم سخت است. دو سالی آموزش غیرحضوری بود و هیچ چیزی یاد نگرفتم. امسال دو جلسه به مدرسه رفتم. اصلاً یکسری از بچه ها رعایت نمی کنند. دلم نمی خواهد با کرونا به مدرسه بروم. از یک طرف هم یکسری از مطالب را نمی توانم آنلاین یاد بگیرم. حضوری هم که می رویم ماسک می زنم و رعایت می کنم. در آموزش مجازی سعی می کنم بخونم، دوست ندارم مدرسه ها با کرونا باز شود. وقتی مدرسه می روم استرس می گیرم اصلاً از این شرایط راضی نیستم. ماسک را نمی توانیم پایین بیاوریم. یک خوراکی یا یک آب معدنی که بخواهیم بخوریم با هزار استرس انجام می دهیم. سعی می کنم از این به بعد تا بهبود شرایط مدرسه نروم.

او به مسئولان آموزشی یک پیشنهاد دارد: ساعت مدرسه 7 و نیم است. ما از 6 صبح بیدار می شویم. ای کاش مدارس ساعت 9 صبح کارشان را شروع کنند. درخواست در روز دانش آموز این است که ساعت کار مدارس را کمی عقب ببرند. به نظرم یکی از عواملی که موجب بی علاقگی دانش آموزان به مدرسه می شود همین صبح زود است.

فضای آنلاین شادتر است

خیلی از دانش آموزان دوست دارند در روز دانش آموز معلمان درس و مشق را تعطیل کنند با اینکه دو سالی شده که رنگ مدرسه را ندیده اند. امیرحسین دانش آموز پایه یازدهم ریاضی یکی از همان هاست: خیلی خوب است که روز دانش آموز درس نخوانیم و فقط با دوستانمان وقت بگذرانیم. راستش با اینکه مدرسه نرفتم اما نمی دانم چرا از درس دادن معلم ها زیاد خوشم نمی آید. الان هم یکی از مهم ترین مشکلاتم به عنوان دانش آموز در درس ها این است که دیگر مدرسه رفتن را دوست ندارم.اما مهم ترین مسأله این است که آموزش آنلاین خیلی قطع و وصلی دارد یکجوری که دانش آموز تمرکزش به هم می ریزد و آن تمرکزی که در سرکلاس درس داشتیم را حالا نداریم. فقط به خاطر همین تمرکز باید برویم مدرسه. از یک طرف هم سال دیگر کنکور دارم باید واقعاً درس بخوانم، فضای آنلاین شادتر از فضای حضوری است. اما در خانه ماندن هم چاقم کرد و هم دچار ضعف در رابطه اجتماعی شدم.

کارت واکسن اجباری است

آموزش مجازی و دوری از مدرسه برای خیلی ها دیگر غیرقابل تحمل شده است. پارسا دانش آموز پایه دوازدهم ریاضی تنها خواسته اش خاتمه آموزش مجازی است: دوست دارم فقط مدرسه بروم. واکسن هم زدم. مدرسه گفتند اگر آموزش حضوری شود حتماً باید کارت واکسن هم داشته باشید. اما هنوز اعلام نکردند که حضوری برویم. واقعاً از آموزش مجازی خسته شدم. مهم ترین مشکلم در درس آنلاین بودنش است. قطع و وصلی آنقدر زیاد بود که کلافه می شدم. خیلی از درس ها را نمی فهمیدم. سال گذشته درست و حسابی درس نمی خواندم اما امسال جدی تر گرفتم چون حضوری می شود و امتحانات را باید حتماً حضوری بدهیم. دلم برای مدرسه رفتن تنگ شده است اگر همه بروند ما هم می رویم. الان هنوز معلوم نیست حتی معلمانمان هم نمی دانند چکار باید بکنند.

او به عنوان دانش آموز از حجم بالای کتاب های درسی شکایت می کند و می گوید: حجم کتاب ها بالا و خیلی سخت است. رشته من هم خیلی سخت است اصلاً با آموزش آنلاین نمی شود رشته ریاضی را خواند. معلمانمان سال گذشته خیلی سعی کردند زودتر کتاب ها را تمام کنند اما اصلاً کسی توجهی نمی کند که ما آموزش را گرفتیم یا نگرفتیم. یکی از درخواست هایم این است که حداقل اگر آموزش ها قرار است مجازی باشد حجم کتاب های درسی کم شود. البته علاوه بر اینکه حجم کتاب های درسی بالا است، تکالیف هم سنگین است. معلمان تا آنجا که می توانند تمرین می دهند. درس های حفظ کردنی هم برای ما که فنی هستیم سخت است. حالا امسال هم می گذرانیم.

انگیزه درس خواندن نداریم

برخی ها هم می گویند که مدرسه نرفتن طولانی موجب شده انگیزه آنها برای ادامه درس و مشق کاهش پیدا کند. موضوعی که همایون دانش آموز کلاس یازدهم انسانی به آن اشاره می کند: مدرسه که می رفتیم فضا خیلی برایمان جدی بود. الان انگار درس و مشق شوخی شده. اصلاً هم انگیزه این مدل درس خواندن را ندارم. امروز که روز دانش آموز است از مسئولان می خواهم شرایطی را فراهم کنند که حداقل بتوانیم در مدرسه حضور پیدا کنیم. واقعاً این مدل درس خواندن نیست. این را معلمان هم گفته اند. برخی از درس ها را فقط حاضری می زنیم. اگر مدرسه می رفتیم حداقل همان درس هایی را که علاقه هم نداشتیم، می خواندیم. به عنوان یک دانش آموز می گویم که انگار دو سال است بین درس خواندنمان فاصله افتاده است.