مورچه غول پیکر به مقدار یک پرنده - مجله سامی

به کار بردن صفت غول آسا برای مورچه ای به میزان یک مگس مرغ اغراق نیست. چیزی حدود 47 میلیون سال پیش کلونی هایی از این مورچه های غول آسا در وایومینگ آمریکا زندگی می کردند.

شگفت اینکه این مورچه های غول پیکر بزرگترین مورچه های نیستند که در تاریخ طبیعی کره زمین وجود داشتند. فسیل هایی از یک مورچه غول پیکر در آلمان پیدا شده است که ملکه اش به بزرگی یک الیکایی (پرنده ای کوچک از راسته گنجشک سانان) بوده. سربازان چنین ملکه احتمالا هر چیزی سر راهشان بوده شکار می کردند از مارمولک گرفته تا پرندگان و پستانداران.

آن مورچه های غول پیکر باستانی همچون نوادگان امروزی شان خونسرد بودند و گرمای مورد احتیاج بدنشان را از محیط دریافت می نموده اند.

آن ها چطور از مسیر سرد برینگ گذشته و پا به آمریکای شمالی گذاشته اند؟ پژوهشی در سال 2011 این نظریه را مطرح می نماید که در یک دوره کوتاه گرمایش جهانی دروازه مناسب برای عبور از برینگ باز شده است، اما کشف یک فسیل تازه در کانادا این فرضیه را زیر سوال برده است.

این فسیل تازه از خانواده همان مورچه هایی است که در وایومینگ و آلمان یافت شده اند. آن ها خانواده ای از مورچه های باستانی به نام تایتانومیرما هستند.

با توجه به ماهیت نمی توان درباره میزان مورچه ای که در کانادا پیدا شده، اظهارنظر قطعی کرد، اما این احتمال وجود دارد که هم میزان همتای وایومینگی خود بوده باشد. پس تکلیف دمای پایین کانادا چه می گردد؟ آیا مورچه های غول پیکر باستانی بیش از آنکه فکر می کنیم تحمل سرما داشته اند؟

تایتانومیرما کانادایی در شرایط خوبی نیست، به این معنی که نمی توان آن را به گونه ای خاص نسبت داد یا میزان دقیق آن را مشخص کرد، اما از نظر سنی به فسیل های دیگر از نوع خود که در اروپا و وایومینگ یافت می گردد، نزدیک است.

این مورچه می توانست 3 یا 5 سانتی متر طول داشته باشد. تخمین کمتر آن را 65 درصد کوچک تر از همتای وایومینگ خود می سازد، و از این ایده حمایت می نماید که مورچه های غول پیکر به آب و هوای گرم احتیاج دارند و تنها می توانستند در طول دوره ای از گرم شدن زمین از پل زمینی برینگ عبور نمایند. میزان گیری بزرگ تر نشان می دهد که این مورچه های باستانی بیش از آنچه ما فکر می کردیم تحمل سرما داشتند و می توانستند هر لحظه از پل زمینی برینگ عبور نمایند.

منبع: ساینس آلرت