نگاه آوانتاژ به اعتیاد چرک نیست، عزت انسان ها مهم است - مجله سامی

کارت در ابتدای این نشست بیان نمود: من کوشش کردم خیلی از مدیران مستند آوانتاژ را ببینند اما متاسفانه پیش نیامد. با این حال پیامدهای خوبی برای سرای امید موسسه طلوع بی نشان ها داشت که محلی برای بهبودی معتادان است و در این مستند نمایش داده می گردد. قرار بود ساختمان این خانه گرفته گردد اما خوشبختانه ساختمان دیگری هم برای زنان به این ساختمان اضافه شد.

وی درباره فعالیت های سرای امید گفت: من برای تحقیق به کمپ های زیادی رفته ام اما سرای امید خوب کار می نماید و به بسیاری کمک نموده تا به شرایط ثبات برسند.

هادی آفریده منتقد جلسه نیز در این نشست بیان نمود: آوانتاژ در میان مستندهای اجتماعی فیلم خوبی است و کوشش دارد که در جهت مثبت به موضوع نگاه کند و اگر ندانید موقعیت مستند در ایران است فکر می کنید سوییس است، چون کارگردان برای جذاب کردن فیلم را چرک ننموده و نخواسته از سیاه بودن موضوع برای جذابیت استفاده کند. این مستند کاملا برای نمایش در تلویزیون مناسب است اما خوشبختانه ادبیات تلویزیون را ندارد چون ادبیات تلویزیون نسبت به اعتیاد بسیار سطحی است.

وی افزود: حمایت از این مستندها اهمیت زیادی دارد چون تاثیر اجتماعی شان بسیار بالاست. در دهه 60 و 70 هم مستندهایی با این موضوع ساخته می شد که تحمل آنها بسیار سخت بود ولی ویژگی آوانتاژ این است که اگر هم درد و رنجی نشان می دهد آن را قابل تحمل می نماید و به عزت انسان ها توجه دارد.

این مستندساز توضیح داد: متاسفانه فیلم ساختن و فراوری محصولات فرهنگی برای مدیران چندان اولویت نیست درحالیکه این محصولات تاثیر درازمدتی دارد. در سیستم فرهنگی ما یک بنر که کاری هم روی طراحی آن انجام نمی گردد بیشتر دیده می گردد.

کارت در بخش دیگری از این نشست به بازخوردهای پخش آوانتاژ از تلویزیون اشاره و بیان نمود: من با پخش این مستند در قالب یک برنامه در تلویزیون حدود 2000 نظر و بازخورد دریافت کردم که انرژی زیادی به من داد. من سعی کردم راه بهبود از اعتیاد را ساده نشان دهم و افرادی بودند که با تماشای این مستند گفته بودند از همان شب می خواهند به کمپ بروند و ترک نمایند.

فرید براتی رییس مرکز توسعه پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی نیز در این جلسه در سخنانی اظهار کرد: ما در زمینه رسانه و آسیب های اجتماعی ضعف اساسی داریم. برخی کارگردانان تلویزیون به طور کارشناسی نمی توانند درباره آسیب های اجتماعی کار نمایند و پرداخت خوبی در آثارشان وجود ندارد. سینما وضعیت بهتری دارد چون نظر مشورتی متخصصان را بیشتر لحاظ می نمایند.

مهدی محمدگنجی از افراد بهبودیافته نیز در این جلسه درباره مشکلات خود در راه درمان اعتیاد بیان نمود: از مشکلات ما این بود که باید سخت کوشش می کردیم تا دوباره صندلی خود را در خانواده به دست بیاوریم. من 14 ماه در کمپ بودم تا بهبود یافتم اما بعد از آن تا 4 ماه بعد باز هم مرا در خانه راه نمی دادند و یا مثل مهمان برخورد می کردند چون فکر نمی کردند خوب گردیده باشم و من سعی کردم نشان دهم مهدی دیگر آن مهدی نیست که می شناختند.

شاهین خان احمدلو یکی دیگر از افراد بهبودیافته نیز درباره تجربیات خود گفت: یکی از مواردی که می تواند برگشت ما را به اجتماع زودتر امکان پذیر کند نمایش چنین فیلم هایی است. کسی بازگشت دوباره ما را باور نمی نماید و این مستندها می تواند زمان این باورپذیری را کمتر کند.

محمدگنجی درباره امید به بهبود نیز مطرح کرد: سال هایی که در سرما کارتن خوابی کردیم و زنده ماندیم به ما کمک کرد تا امید داشته باشیم که می توانیم روزهای سخت را بگذرانیم. من هرچه دارم از آن روزهاست؛ روزهایی که فکر می کردم دیگر زندگی برایم تمام گردیده است و زمانی که فرصتی پیش آمد تا توانستم عزت نفسم را بدست بیاورم و به زندگی بازگردم، همان روزها باعث شد امید داشته باشم.

کارت نیز در خاتمه این جلسه درباره اهمیت عزت نفس و توجه مردم به یک معتاد اظهار کرد: زمانی شخص بهبودیافته ای برای من تعریف کرد که همین توجه باعث گردیده او دوباره خود را احیا کند. او می گفت وقتی در یک گاری به دنبال غذا بوده چند خانم متشخص جلوی او آمده بودند و از او فندک خواسته اند و بعد از دریافت فندک از او تشکر نموده اند که وقتش را به آنها داده است و همین باعث گردیده که با خودش فکر کند مگر وقت او اهمیت دارد! به دنبال این تلنگر پیگیر و مصرانه به کمپ می رود تا اعتیادش را ترک کند.